Noordpolderzijls logboek,

Het is een taoistische ervaring geweest om hier voor een langere tijd te zijn.
Alles komt naar je toe.
Waar Amsterdam het heeft heeft Noordpolderzijl het niet, en heeft het ook helemaal niet nodig!

De leegte maakt dat alles vanzelf gaat, er is een tijd van werken en een tijd voor siesta/bezinning, vluchten is onmogelijk gevangene van het wad, je kan je alleen maar overgeven en wachten, net als de braggel bezinken de gedachten tot een nieuwe vloed van gebeurtenissen, bootjes, mensen je weer aanraakt, maar 's avonds is er rust...

Dat gevangen zijn klinkt verkeerd; ik bedoel meer, tevreden liggen in de armen van het wad, zonder enige behoefte om ergens anders heen te gaan. Een soort nasoezen na een geweldig orgasme. (moet dit gesensureerd?)
Twee maal per dag het wonder van de vloed. Ondanks dat het zeer regelmatig gebeurt is het telkens weer een mirakel.
Wu Wei, doen door niet te doen, is de basis van het taoisme, op deze manier gebeurt alleen het juiste, tijdige en blijft alle onheil achterwege.

Ik had me altijd voorgenomen om hier te gaan opknappen als ik eens een keer overspannen zou worden, maar waarom wachten, misschien lukt het wel nooit..... dus gezond van lijf en leden hierheen gevaren, niet voor een dagje maar voor 6 volle weken. Inmiddels ben ik meer dan ooit gehecht geraakt aan de kwelder en de braggel, die tegen je fluisterd met de eb (zonder uitzonderingen slijmige en smerige verhalen, maar daar hou ik nu juist zo van) en eb duurt hier veel langer dan vloed dus ik kan mijn hart ophalen. Zielsgelukkig zijn moet hierop slaan, deze plaats. Bie diek is het lev'n gout. in't Riet verveel je je nait. Voor DIKDOUN moet je bie diek wez'n

Momenten van verlichting, als je begrijpt dat de prikken in het Riet voor de zeehonden zijn om tegenaan te piesen, en dat zeeteefjes het gewoon in de geul doen.

Hier hoor ik thuis, met de UQ 20 uiteraard, maar ook met de 'Archimedes'
Uitstapjes naar plekken op het wad waarvan je je kunt voorstellen dat er voor jou nog nooit een mens geweest is. Dikdoun op wad. Een sterrenregen zien en alleen kunnen wensen dat je hier nooit meer weghoeft.

De enige schaduwzijde die ik hier heb kunnen ontdekken zijn foute mensen (doorgaans met foute schepen en andere foute vervoermiddelen)
Mensen die overduidelijk misplaatst zijn, die door de leegte ineens zichtbaar karakterloos zijn en daardoor onrustig worden, vluchten willen, maar dat kan niet.
Je kunt nooit wegvluchten voor je eigen karakterloosheid. Mensen die schijnbaar alles hadden, geld een goede baan een maatschappelijke positie worden hier tegen het licht gehouden en blijken leeg te zijn.
Die mensen komen gelukkig ook niet terug, de mensen die wel terugkomen zijn van een heel apart slag. De vaste bezoekers zijn zonder uitzondering kleurrijke figuren, ik vind het een eer in dit gezelschap te mogen verkeren.

Vraag Joke in het Zielhoes maar eens om bitterballen....
en doe haar de groeten van me, helaas is Joke op 4-6-2008 overleden